Dyneburg

Dyneburg (łot. Daugavpils, niem. Dünaburg, ros. Даугавпилс lub Динабург, Dinaburg, lit. Daugpilis, dawniej pol. Dźwińsk lub Dźwinów, biał. Дзьвінск, Dźwinsk, ros. Двинcк, Dwinsk, 1656-1667 Борисоглебск, Borisoglebsk) – miasto na Łotwie, w południowo-wschodniej części kraju, nad Dźwiną (nazwa w języku łotewskim oznacza zamek nad Daugavą, tj. Dźwiną), siedziba okręgu, miasto wydzielone, drugie co do wielkości miasto Łotwy. Główny ośrodek Polaków na Łotwie; większość mieszkańców miasta stanowi ludność rosyjskojęzyczna (Rosjanie, Białorusini, Polacy).

Gaizinkalns

Gaizinkalns (łot. Gaiziņkalns) to najwyższy szczyt Łotwy o wysokości 312 m n.p.m. Znajduje się na Wyżynie Widzemskiej, współrzędne geograficzne 56°52′ N 25°57′ E.

Zwyczaje i tradycje

Obyczaje i święta Łotyszy są mocno związane z tradycją przodków nawiązującą do wierzeń przedchrześcijańskich. W większości odnoszą się do zmian pór roku – i tak np. Boże Narodzenie, w tłumaczeniu na język polski oznacza Święto Zimy (Ziemassvetki), czyli odnosi się w nazwie i w dużym stopniu w treści do tradycji przedchrześcijańskiej, jako święto przesilenia zimowego. Zwyczaj łotewski mówi, że przed tym świętem wokół domu należy wlec belkę drewnianą, następnie powinna ona zostać spalona jako symbol starego roku. Grupy przebranych osób (kekatas), w maskach niedźwiedzia, konia, kozy, żurawia bądź śmierci, śpiewając i tańcząc, wędrowały od domu do domu, a gospodarze przyjmowali przebierańców gościnnie, gdyż zgodnie z tradycją przynosili oni dla ogniska domowego błogosławieństwo i zapewniali urodzaj w nowym roku.

Popularne są wróżby, pieśni, tańce i gry (szczególnie panny wróżyły sobie, czy wyjdą za mąż w nowym roku i za kogo). Wiele tradycji z czasem przeniesiono na okres nowego roku, jak np. lanie ołowiu, wróżby itp. Natomiast pod wpływem chrześcijaństwa coraz więcej Łotyszy zaczęło brać udział w nabożeństwach bożonarodzeniowych. W okresie świąt ubierają choinki, na których zapalają świece, oczekują też św. Mikołaja. Wprawdzie istnieje zwyczaj wieczerzy wigilijnej, ale potrawy nie są postne. Podaje się gotowany szary groch, gotowaną głowę lub ryjek prosięcia, kiełbasę, duszoną kapustę itd.

Natomiast w najdłuższym dniu roku (św. Jana) Łotysze obchodzą święto nazywane “Ligo” bądź “Jani”. Jest to dwudniowe święto (23 i 24 czerwca). Rozpoczyna się ono 23 czerwca wieczorem (Zalu vakars) i trwa przez całą noc. Domy ozdabia się trawami, kwiatami polnymi, wiankami z liści dębów. Te ostatnie są obecnie szczególnie popularne – nosi się je na głowie lub zawiesza na samochodach. W nocy rozpala się ogniska, nawiązując w ten sposób do kultu ogniska. Goście świętojańscy (Ligotaji) wędrują od domu do domu, tańcząc i śpiewając. Śpiewa się dainy w treści odnoszące się do tematyki pracy w polu i w zagrodzie przy inwentarzu, wyśmiewając tych, którzy nie zakończyli pracy, nie posprzątali domu i plonów na polu. Gospodarze częstują gości świętojańskich tradycyjnym serem janowym (ser topiony z kminkiem) i piwem, rzadziej zaś mlekiem i mięsem. Zgodnie z tradycją drzwi do domu, stajni, obory i stodoły ozdabia się gałązkami jarzębiny, pokrzywy i łopuchem, gdyż kiedyś wierzono, że obroni to gospodarzy przed czarownikami i niedźwiedziami.

Magiczne znaczenie ma poranna rosa w dniu 24 czerwca, a także strumienie i źródła. Mycie się poranną rosą w dniu Jana ma gwarantować zdrowie. Tradycyjnie święto janowe wymagało i wróżb. Jedną z tradycji jest poszukiwanie kwiatu paproci, którego znalezienie zapewnia szczęście na całe życie. Święto Jana połączone jest z kultem płodności i cechuje go (także obecnie) swoboda w stosunkach płciowych.

Z innych, mniej znanych świąt należy wymienić Dzień Michała – 29 września (jesienne zrównanie dnia z nocą) – to święto plonów (dożynki). W dawnych czasach przynoszono ofiary dla bożka urodzaju – Jumisa – dla którego zabijano koguta lub barana. Zachowały się również stare tradycje związane ze świętami rodzinnymi, takimi jak: chrzciny, wesele czy pogrzeb.

Zamek Ryski

Rigas pils (zamek ryski) powstał w latach 1330-1353 jako siedziba zakonu w Inflantach. Wielokrotne modernizacje doprowadziły do prawie całkowitej zatraty jego pierwotnych gotyckich kształtów.

Po przebudowie w latach 1491-1515 pojawiły się masywne baszty: dwie okrągłe i dwie kwadratowe. Dziś jedna z nich wraz z kawałkiem muru obronnego (wspaniale widoczne z brzegu Dźwiny) są najstarszymi zachowanymi fragmentami twierdzy. W wyniku prac budowlanych w XVIII i XX stuleciu powstał wczesnoklasycystyczny pałac mieszczący siedzibę rosyjskich władz gubernianych. W okresie międzywojennym urzędował w nim prezydent kraju, podobnie jak i od początku lat 90.

W pałacu mieszczą się trzy ważne muzea. Latvijas arzemju makslas muzejs (Łotewskie Muzeum Sztuki Obcej) gromadzi m.in. przedmioty ozdobne z okresu starożytnej Grecji i Rzymu, azjatycką porcelanę, malarstwo flamandzkie, niemieckie i włoskie z przełomu XVI i XIX w. Raina Latvijas Literaturas un makslas vestures muzejs (Muzeum Literatury i Historii Sztuki im. J. Rainisa) daje pewne rozeznanie w krajowym piśmiennictwie, teatrze i filmie. Najciekawsze z nich, Latvijas Vestures muzejs (Muzeum Historii Łotwy), znajduje się na trzecim piętrze i przedstawia dzieje kraju od zamierzchłych czasów po XIX w.

Kwatery prywatne

Znacznie mniejszą popularnością niż na Litwie cieszą się kwatery prywatne. Wynajmowane są wyłącznie przez biura podróży i bardziej przypominają prywatne pensjonaty (viesu nams, viesu maja) niż zwykłe pokoje gościnne. Przy pobytach minimum tygodniowych można wynająć w tych samych punktach mieszkanie, najczęściej z dwoma pokojami i kuchnią. Ceny za łóżko w gospodarstwach agroturystycznych zaczynają się już od 2,50-3 Ls.

Bezpieczeństwo

Na Łotwie istnieje znaczne zagrożenie przestępczością. Należy unikać przypadkowych znajomości. Są przypadki pobicia, grabieży lub dolewania do napojów środków odurzających, powodujących utratę pamięci i przytomności. Zdarzają się również przypadki pospolitej kradzieży (kieszonkowcy) w miejscach dużych skupisk (bazary, domy towarowe, komunikacja miejska). Zaleca się zachowanie daleko idącej ostrożności przy zakupach oraz unikania miejsc, które są mało bezpieczne.

Podróżując po Łotwie należy zachować szczególne środki bezpieczeństwa, unikać podróżowania samochodem nocą. Przed podjęciem decyzji o noclegu zalecamy sprawdzić cennik usług hotelowych.

Łotwa

Wybrzeże morskie tworzą wydmy i piaszczyste plaże, największa zatoka – Ryska od otwartego morza ograniczona jest Półwyspem Kurlandzkim. Większość kraju jest nizinna.

Jedną z większych atrakcji stolicy Łotwy jest Ryga ma chłodny, północny, skandynawski charakter. Surowe i dostojne, wzniesione z rozmachem miasto robi spore wrażenie.

Największą atrakcją jest bez wątpienia starówka. Turystów przyciągają tu od lat masywne mieszczańskie kamienice i zespół kamieniczek Trzej Bracia, gmachy kupieckiej gildii, resztki murów obronnych, wreszcie wąskie i brukowane uliczki. Warto zwrócić uwagę na ryski gotyk i secesję, na luterańską katedrę i jej słynne organy, uwagę zwracają również kościoły ze strzelistymi wieżami.

W centrum miasta, pod monumentalnym Pomnikiem Wolności leżą świeże kwiaty, składane są czerwono-biało-czerwone wieńce, palą się świeczki i znicze, kompania reprezentacyjna niczym przed grobem nieznanego żołnierza trzyma honorowe warty. Zdobiąca szczyt statuy kobieca postać w wyciągniętych ku niebu dłoniach dzierży trzy złote gwiazdy – symbol trzech historycznych prowincji Łotwy: Inflant, Kurlandii i Łatgalii.

Ryga

Ryga (łot. Rīga, niem. Riga) – stolica Łotwy, miasto położone nad rzeką Dźwiną w pobliżu jej ujścia do Bałtyku w Zatoce Ryskiej. Jest głównym ośrodkiem gospodarczo-przemysłowym, komunikacyjnym (port morski, lotniczy i węzeł kolejowy), kulturalnym i naukowym kraju. Posiada liczne zabytki, w tym jeszcze z czasów średniowiecza. Jest wpisana na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Stanowi jedno z największych w Europie skupisk architektury secesyjnej.

Liczba mieszkańców: miasto 723,9 tys. (2007), aglomeracja miejska 1033,5 tys. (2007).